Σε μια πρωτοποριακή και βαθιά ανθρώπινη δράση, οι Care Clowns μας έρχονται να ενεργοποιήσουν και να συγκινήσουν τους ηλικιωμένους και τις ηλικιωμένες . Ο Γαργαλίτσας (Αχιλλέας Γαβριηλίδης) μαζί με την Χαρουλίτσα (Cristina Baptista) “ξεπηδούν” από την οθόνη. Επιδιώκουν να δημιουργήσουν νέους δεσμούς, με μια εξατομικευμένη προσέγγιση προσαρμοσμένη στις ικανότητες του ατόμου. Πετυχαίνουν μια πιο προσωπική σχέση με τους ηλικιωμένους, ζητώντας τους να πουν μια ιστορία για μια φωτογραφία στον τοίχο τους απευθύνουν ερωτήσεις, συμβουλές για τη ζωή. Σκοπός ειναι μέσω της τέχνης του κλόουν να ενεργοποιήσουμε και να ξανανάψουμε την σπίθα στα μάτια των ηλικιωμένων, δίνοντας χαρά, αγάπη και ζωντάνια.
Μπορεί να ενθαρρύνουν τους ηλικιωμένους να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στις αλληλεπιδράσεις. Αυτές οι τεχνικές μπορούν να ξαναδώσουν μια αίσθηση αυτονομίας σε άτομα που έχουν πολύ λίγο έλεγχο της ζωής τους.
Είναι ένα ταξίδι, το οποίο ξεκινά με τη σύνδεση ηλικιωμένου και κλόουν, αναπτύσσεται έπειτα μια σχέση, ένα είδος παιγνιδιού για να καταλήξουν στο γέλιο και τα τελευταία δύο είναι στον πυρήνα του να μένει κανείς ζωντανός. Γι’ αυτό κι ένας κλόουν-θεραπευτής μπορεί να κάνει τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί του, να αισθανθεί ότι όντως έχει σημασία.
Στην εποχή του κορονοϊού και της μηδενικής φυσικής πρόσβασης, οι Care Clowns δρουν με τη χρήση της τεχνολογίας και έρχονται σε επαφή εξατομικευμένα με τους ηλικιωμένους.
Η συγκεκριμένη τέχνη και τεχνική, χρησιμοποιείται σε πολύ σημαντικό βαθμό σε θεραπευτικές δράσεις, πράγμα όμως σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα. Οι κλόουν-θεραπευτές δουλεύουν σε ζευγάρια, και με την ιδιόρρυθμη και ευαίσθητη στάση τους, είναι πάντα κοντά στον άνθρωπο και τη ζωή. Έρχονται να συναντήσουν τον άνθρωπο στο “εδώ και τώρα”, με κύριο σκοπό να καταφέρει μέσα από το παιχνίδι με τους κλόουν να εκφράσει αυτό που ζει. Η δράση τους, έχει επιστημονικό υπόβαθρο και σημαντική προετοιμασία: είτε σε επίπεδο πρόβας είτε ως ερευνητική προεργασία για τα χαρακτηριστικά κάθε ανθρώπου που θα συναντήσουν μέσα στη μέρα.
Ο κλόουν προσπαθεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου και το πετυχαίνει με το χιούμορ, τη μουσική, ακόμη και το χορό, δουλεύοντας πάνω στις αναμνήσεις. Ο λόγος βέβαια, που χρησιμοποιούν διαφορετικές τεχνικές ανά άτομο και ασθενή, είναι ότι πολύ απλά κανείς δεν είναι όμοιος με τον άλλον!
Διαφέρουν στην όμορφη μοναδικότητά τους και στα βιώματα που κουβαλούν.
